Hizkuntza

Gaueko bederatziak. on PhotoPeach Goizeko zortziak on PhotoPeach OI,URKIAREN ZURIA on PhotoPeach IDAZLEAK ESKOLAN: Yolanda Arrieta on PhotoPeach


ESKOLAKO INAUTERIAK 2012 (Paula Zorriketa)

Eskolan aurten inauteriak ospatu ditugu, gaia “beldurra” izan da.

HH-koak sorginez eta aztiez joan dira, LH- 1.2.koak banpiroz joan dira eta LH-3.4.5.6.koak zonbiz.
Goizean 5-6 mailako ikasleek "Mundakako lamien eta atorren" hitzaldi bat aurkeztu genuen.
Geroago kalejira batean joan ginen Gaztedi plazara.Han buelta batzuk eman genituen eta beranduago frontoira joan ginen jaialdi bat egitera.Frontoian lehenengo sorginek eta aztiek desfile bat egin zuten, geroago banpiroak eta azkenik zonbiak.Zonbien ostean sorginek eta aztiek dantza bat egin zuten.Sorginak eta astiek amaitu zutenean banpiroek dantzatu zuten eta azkenengoz zonbiek THRILER-en koreografia egin genuen.

Arratsaldean eskola guztian karetak egiten ibili ginen.
HORREK IZAN
DIRA GURE
INAUTERIAK!!!

HITZALDIA: "Mundakako Aratusteak" ATORRAK eta LAMIAK
Etxe sorginduaEtxe utza
Ihauteriak
Zomi
aratuzteak
ARATUSTE ZOOMBI

INAUTERIAK
By Martasede | View this Toon at ToonDoo | Create your own Toon
Bazen behin ume bat ez zela bizi bat ere pozik. Ume hori Abatar deitzen zen. Abatarrek 10 urte zituen. Bera ez zen bizi pozik, bere eskolan denbora guztian zirikatzen zutelako. 

Egun batean elur pilo-pilo bat egin zuen. 

Abatarren etsaia, Jorry deitzen zena, goizean eskolara joateko orduan, errepidea gurutzatu zuen eta errepidearen erdian laban egin zuen, orduan Jorry azkar altxatu zen sustu handiarekin pentzatsen zuelako auto bat harrapatuko ziolako. Jorryk ez zuen esan inori pasatu ziona baina Abatarrek ikusi zuen. 
Jorry egunosoan kezkatuta zegoen sustu handia hartu zuelako. Abatar ere isilik geratu zen. Bestela pentsatzen zuen, Jorryk jo egingo zuela. Eskolako eta klaseko kideak oso pozik egon ziren elur asko egin zuelako.
 
Hurrengo egunean Abatarri berdin bedina gertatu zitzaion baina oraingoan motor batek harrapatu zion. Jorry arduratu zen pilo bat eta esan zuen maisu bateri hospitalera ermatea askar. Maisuak oso azkar eraman zuen eta Jorry Abatarrekin joan zen kotxearen atzeko aldean.
Hurrengo egunean Abatar ez zen etorri eta Jorry larri jarri zen.
Hurrengo goizean Abatar etorri zen eta Jorry lasaiago zegoen. Jorry Abatarrengana joan zen eta esan zion :

-Gogoratu zenuen atzo gertatu zitzaizun gauza?

-Bai, apur bat-esan zuen beldurrez
-Asko kezkatu naiz zutaz, zelan zaude?
-Ondo, baina ez nauzu joko-esan zuen Abatarrek
-Ez, niri atzo gertatu zitzaidan berdina baina auto batek harrapatu gabe eta badakit zelako beldurra duzun-
-Orduan nire laguna zara?
-Bai

Eta ordutik aurrera  Abatar oso pozik bizi zen.

ELURRA   ARI    DA (Nagore Bilbao)

Baziren behin 5 anai-arreba  9 urtetik 4 urtera zituztenak zaharrena Olatz deitzen zen, eta gazteena Irati. Irati oso traketza zen baina. Olatz oso habila zen.

Egun baten neguan mendira joan zen familia osoa. Irati oraindik karroan joaten zen oso traketsa zelako. Jaten gelditu ziren denda baten aurrean,  aita eta ama bazkaria erostera joan ziren.

-Zergaitik ez dugu ezkutaketan jolasten?- galdetu zuen Olatzek.
-Bale!-erantzun zuen Iratik.
-Irati zu gelditzen zara-esan zuten denek.
-Ez, ez dut nik gelditu nahi.-ean zuen Iratik.
Irati zenbatzen hasi zen.
-Amaitu dut.  Banoa banoa! 

15 miutu pasat ziren baina Iratik ez zituen aurkitu, eta haserretu egin zen eta korrika irten zen. Beste anai-arrebak euren ama eta aitarengana joan  ziren jatera.
-Non dago Irati? - galdetu zuen amak.
-Ez dakigu, izkutaketara jolasten ari ginen eta korrika joan da.
Denboraldi bat geroago Irati nekatu egin zen eta logura zen orduan lo egin zuen. Bere ama eta aita aurkitzen ibili ziren eta udaltzainari deitu zien. Irati eznatu zenean dena zuri zuri zegoen Iratik pentzatu zuen zerura heldu zela eta hilda zegoela eta negarrez hasi zen ordu batzuk geroago baserritar bat pasatu zen handik eta esan zion:
-Zer gertatzen zaizu? Zergatik egiten duzu negar?
-Hil egin naizelako eta ezin izango dudalako nire aita eta ama gehiago ikusi.
-Zu ez zaude hilda, nire etzera heldu zara. Etorri nire etxera eta han berotuko zara eta zure aita eta amari deituko diegu, etorri nirekin.
Irati berarekin joan zen gaua pazatzera. Hurrengo goizean gizonak udaltzainari deitu zion udaltzainak esan zion  bere familia abisatuko duela bila joateko. Arratzaldea eldu zen eta  Iratiren aita, ama eta anai-arrebak heldu ziren.
-Nik eta nire andreak inoiz ez dugu seme-alabrik eduki baina gustatuko litzaiguke ilobak edukitzea, zergatik ez zatozie ona bizitzera nik emango dizuet dirua txalet bat egiteko nire etxe ondoan.
-Bale!
Ordutik aurrera Iratik eta bere anai-arrebek aitite eta amama deitzen zioten gizonari.
Eta denak pozik bizi izan ziren ordutik aurrera.









 ELURREZKO PANPINA  (Jon Zorriketa)
Bazen behin mutil bat Topsertan izenekoa. Egun batean elurra hasi zen bere etxean, bera Afrikan bizi zen eta elurra egitea oso arraroa zen. Orduan elurretako panpin bat egin zuen. Halako batean zerbait berezia gertatu zen: panpina hitz egiten hasi zen...
-Kaixo elurretako panpina naiz.
-Zelan deitzen zara?-galdetu zuen Topsertanek.
-Ni Panpentin deitzen naiz, eta zu?
-Nik Topsertan deitzen naiz.
-Etorri nirekin! Esan zuen elurreko panpinak.
Orduan elurreko panpina hasi zen Topsertaneri begiratzen eta aurreraka ibiltzen eta errepidetik pasatu zen eta justu kamio batek jo egin zuen. Mutila barrezka hasi zen eta panpina negarrez hasi zen. Bera beraren trineoa hartu zuen eta elurretik bota zen, oso dibertigarria zen eta Topsertanek lagun guztiei deitu zien.
Bere lagunak negarrez hasi ziren ukituarengatik baina momentu horretan elurretik elurretako panpin handi-.handi bat atera zen eta haiek hiltzera joan zen. Mutikoak harrapaladan joan ziren ihes egin nahian, baina elurretako panpina haiek baino azkarragoak zen.
Eguzkirako ihesaldi horretan eguzkiraino heldu ziren eta panpina elurretan gelditu zen, geldi. Ume guztiak panpina zirikatzen hasi ziren eta panpina haserretuta haietako bat hartu eta irentsi egin zuen. Baina nahi gabe elurretako panpina eguzkira gehiegi hurbildu zen eta urtu egin zen. Umeari ez zitzaion ezer gertatu eta elurra betirako joan zen.
  Elur eguna. (Joseba  Mentxaka)
Bazen behin Antonio izeneko ume bat. Bere aitak arraindegi bat zeukan. Bere ama arrainak garbitzen aritzen zen beti eta aita jendea atenditzen. Antoniok amari laguntzen zion arrainak garbitzen eta aitari eramaten zizkion. Beti zegoen arraindegian sartuta. Ez zuen denborarik inorekin jolasteko eta goizean goiz esnatu behar izaten zuen eta berandu oheratzen zen.
Goiz baten portura joan behar izan zuten arrain bila, baina elurtuta zegoen eta ezin zuten joan gerrirarteko elurtea zegoelako orduan “quitanieves “ bat pasatu zen.
Horren ostean portura joan ziren. Portuan ez zen arrainik geratzen, mariskoa bakarrik. Etxera bueltatu ziren eta Antonio bere ohean sartu zen. Gaixotu egin zen, gastrointeritisa zeukan.
Bere amak medikuari deitu zuen. Medikuak esan zion 39 t´erdiko sukarrak zuela. Hurrengo egunean etxea elurpean zegoen eta Antonio gaixorik zegoen. Bere amak zopa bero bat prestatu zion eta bere aitak tximinia piztu zuen. Elurra pixka bat urtu zen denborarekin eta Antonio hobeto zegoen. Aitak mariskoa ekarri zuen afaltzeko.
Aitak galdetu zuen:
-Antonio nola zaude?
-Hobeto.
Antonio oheratu zenean bere amak bi musu eman zizkion.
Hurrengo goizean bere amak esne beroa prestatu zion Antoniori.
Antonio irrikitan zegoen elurrarekin jolasteko. Gosaldu ostean oso arin irten zen eta bere lehengusuarekin jolastu zuen bazkaltzeko ordurarte. Hurrengo egunean elur guztia urtuta zegoen.


NEREAREN LEHENENGO TXAKURRA  (Paula Zorriketa)                             Bazen behin zazpi urteko neska bat Nerea deitzen zena. Elurra egin zuen egun batean Nerea kaletik zihoala txakur polit-polit bat aurkitu zuen.Nereari hainbeste pena eman zion txakurrak etxera eramatea erabaki zuela.Bere aita eta ama konturatu zirenean errieta egin zioten txakurra ekarri zuelako. Azkenean Nereak bere aita eta ama konbentzitu egin zituen txakurrarekin gelditzeko.
-Ze ondo, txakur bat! Txakur bat!- esan zuen Nereak.
Eta holan Nerearen ametsa bete egin zen.

¡A ZELAKO HOTZA! (Arrate Martinez)

Bazen behin Afrikan ume bat Dokito deitzen zena.Dokito beste umeak
bezalakoa zen, ez zekien zer zen elurra, han beti eguzkia egiten zuen
eta.
Egun batean hodei handi eta beltz bat agertu zen zeruan, baina inork ez
zion garrantizrik eman.Baina hodei hori ez zen joaten eta kezkatzen hasi
ziren.
Ez zekiten elurra zetorrenik., inoiz ez bait zuten horrelako fenomenorik ikusi, beti eguzkotan bizi izan zirelako.

Hurrengo egunean elurra hasi zen. Guztiak izututa zeuden   zeruko
madarikazio bat zela uste zuten.
Baina Dokito ez zen beldur  eta ez zuela ezer egiten konturatu zen.Laster, herrixkako biztanle guztiak elurretara atera ziren eta oso ondo pasatu zuten elur artean jolasten.

Ordutik aurrera ez zuten berriro beldurrik izan ez euriari, ezta elurrari ere ez zerutik
zetorren ezerri.

Laura Dekker.


ALBISTEA: (Jon Zorriketa) Laura Dekker holandatarrak emon dio munduari bira 16 urtekin. Epaileek beraren aitari kustodia kendu zion,oso gaztea zelako, 13 urte zituenean,baina 16 uurtekin joan zen bere abenturan abiatzera. Bera izan da muduari bira emon dion gazteena, 16 urte eta 166 egunekin. 14 urte zituenean, etxetik alde egin zuen ostiralean, bere aitari nota bat jarri zion esaten ziola joango zela belaontzi batean. Bera jaio zenetik 4 urte betearte bizi izan zen itsasontzian.

Munduari bira emoteko 366 egun behar izan ditu.
ALBISTEA: (Arrate Martinez) CostaConcordia itsasontzia ondoratu da Italian, arkaitz baten ondorioz.Kapitaina atxilotu dute ez zuelako jendea itzaron eta pertsona askoren bizia arriskuan jarri zituelako.5 pertsona hil dira eta 15 desagertuta jarraitzen dute.

2012-1-22Beste hildako bat aurkitu dute 'Costa Concordia' ontzian, eta horrekin hamabi dira hildakoak; hogei pertsona inguruk jarraitzen dute desagertuta.


2012-1-25
Costa Concordiako salbatu diren bidaiariak kalte ordainak ezkatzen dituzte 360 milioi euro.

Gabon zahar egunean bengalak bota nituen eta su artifizialak ikusi nituen. Urte barri egunean paseo bat eman nuen Getxoko portu zaharretik. Erregetan pilo bat opari eduki nituen. Eta azkenik patinatzera joan nintzen.
Oso ondo pasatu dut oporretan!!!

Arrate Martinez:
Gabonak
Aurtengo gabonak familarekin ospatu ditut,aita,ama,anaiak,osabekin,izeko,lehengusu eta lehengusinekin.11izan ginen.Gabon zaharra etxekoekin pasatu nuen,mahatsak jan nituen eta oso ondo pasatu nuen.Olentzerok pilota handi bat,orrazteko buru bat,belarritako batzuk,txandal eta kamiseta bat,liburu bat eta bi gauza gehiago.
Erregeak argazki marko bat,jimnasia erritmikorako zinta bat,etxeko zapatilak,pijama bat,boltzo bat,etxeko bata bat eta guante batzuk. Oso ondo pasatu nuen. 


Gabon Zaharrean nire amamren etxean ospatu genuen, mahatzekin ia ito nintzen orduan nire lengizu Juleneri botanion dana aurpegira. Blonderak bota nituen eta bat auzokoen etxera bota zuten.
Urte barri egunean nire beste lenguzuak etorri ziren etxera eta an jolastu genuen.
Eerregen gaua lehenengo errege batzuen desfilera jon nintzen eta an ere gozokiak artu nuen.Urrengo goizean esnatu eta erloju bat, zukaldatxo bat, bi pijama...ekarri zidaten Erregeek.
Jon Zorriketa:
Aurtengo oporrak
Aurtengo gabonak familiarekin ospatu ditut, gospel batera joan naiz nire aita, ama eta bi arrebekin. Olentzero egunean nire etxean egon nintzen baina arratsaldeko 5tik ekarri dozte: Bi libruru, Buzzer bat, zauriak egiteko gauza bat eta distirako gauza bat. Gabon Zaharretan mahatsekin ia ito nintzen eta urte berria pasa ostean bolanderak bota nituen eta nire osaba auzokoei bolanderak batzuk bota egin zizkien. Urte berri eggunean Zorriketa familiarekin ospatu nuen . Eta erregeen eguna Hernani familiarekin. Hernani familiarekin erregeen kabalgatara joan nintzen. Nire legunzua lagun bat ikusi zuen kabalgataren barruan, baina mutil hori agurtu zuen nire legunzua eta bakarrik eman zion gozoki bat begian. Erregeek gauza hauek ekarri doztie: 55,55 euro , Harry Potteren lego handi bat, PlayStation move bat eta PlayStationko moveko joku bat. Sapatuan mision imposibleko pelikula ikusi nuen zineman. Eta opor guztietan Harry Potterren lau pelikula ikusi dut.

OSO ONDO PASATU NAIZ OPORRETAN!!!!







PIRATA TALDEA- Julen Muruaga

Bazegoen behin pirata talde bat, talde ZJ deitzen zen. 
ZJ taldea joan ziren itsazontzi handi baten eta irteerakoan arkaitz handi batek geldiarazi egin zuen itsazontzia. 
ZJ taldekoak 7 pertsona ziren: Dudu, Tata, Vovo, Jendri, Sese, Ede eta Nini deitzen ziren. 
Sesek mobiletik deitu zion bere umeari baina ez zegoen koberturarik eta esan zuen: 
-Kaka zaharra! Ez dago koberturarik!. 
-Bueno ba ikusiko dugu ea dagoen jenderik itsazontzian laguntza eskatzeko- esan zuen Tatakek.
-Eta ez badago zer? esan zuen Jendrikek, 
-Bueno ba orduan itxaron beharko dugu edo bestela denak joaten gara horko txalupa txikian. 

ZJ taldea altxor baten bila joan zen baina altxorraren barruan ez zegoen urrea ur berezia baizik. 

Vovo, Ede eta Nini txalupan joan ziren bilatzera arrainak edo arrantza egitera. Bitartean Dudu, Tata, Sese... eta beste guztiak laguntza egon ziren bilatzen. 

Vovo, Ede eta Nini bueltatu zirenean sei arrain eta olagarro bat ekarri zuten. Bi egun iraun zuten jaten olagarroa eta arrainak, ez ziren geratu gozearekin. 

Hurrengo egunean Jendrikek sailatu zen itzasontzia martzan jartzen eta lortu egin zuen. Egun horretan goiza zen eta Jendri bakarrik egon zen izarrik, beste guztiak lo egon ziren. Jendrikek oihukatu zuen eta denak izartu ziren eta esan zuten denak, 
-Zer gertatzen da? 
-Ba itsasontzia martzan jarri dudala-esan zuen Jendrikek. 
-Zein ondo! Orain ahal dugu joan ur magikoarengana hartzera. 
-Gainera Tatak badaki non dagoen-esan zuen Ninik. 
-Non dago ba? -Harrituta galdetu zuen Vovok. 
-Armintzako portuan dago. 

Egun bat barru altxorra aurkitu zuten eta oso pozik jarri ziren zazpirak. 

Bueltan, etxera joateko ez zuten auki arazorik baina denak esan zuten abentura bat izan zela.


INGALATERRAKO PIRATA.- Joseba Mentxaka

Bazen herrixkatxo batean umae koxkor bat. Txikia zenean Ingalaterrara
joan zen bizitzera. Joan zuen izena. 20 urte zituenean pirata zen eta
itsazontziak erasotzen zituen. Ingalaterrako gobernadoreak 1.000 urrezko
txanpon ematenzituen beraren truke. Orduan Joanek gutun bat bidali zion:
Kaixo:
Nik 1.000 urrezko txanpon bainogehiago balio dizkiat. Ez baduk prezioa igotzen hiri burua moztu eta marrazoetara botako diat.
Joan.

Orduan gehiago jarri zuen Joanengatik: 6.000 urrezko txanpon.

Joanek gobernadorea hil zuen eta guardiak beraren atzean ibili ziren bizi
edo hilko borrokan. Egun batean hil zuten Joan.

Bisontea.- Joseba Mentxaka
Bisontea animalia ugaztun eta hausnarkari handia da. Gaur egun bi ezpezie geratzen dira:
Amerikar bisontea eta Europar bisontea.Europako bisontea, "Bison bonasus" da betabere honen izen zientifikoa, animalia ugaztun eta hausnarkari handia da. Garai historikoetan bi aspiespezie iraungi ziren: Kaukasoko bisontea, “Bison bonasus caucasicus”, (1930.en urtean galduta) eta Hungariako bisontea,” Bison bonasus hungarorum”, (1790. urtean galduta). Egun bizirik irauten duen aspiespezieak, “Bison bonasus bonasus”, Lituaniako bisontea deitua ere, ordokietako bisontea da. Ar heldu baten bataz besteko pisua 700 kg. da, baina tona bateraino heldu daiteke. Garaiera 1,80-2 metrokoa izanik, bularraren perimetroa 3 metrokoa izan daiteke. Orohar Europako bisontea Amerikako bisontea baino altuagoa da, baita indartsuago eta sendoagoa ere.Belarjalea da. Leku hotzetan bizi da.
Umaldi bakoitzean ume 1 edukitzen du.
Bisontea desagertzeko zorian dago eta gehienak basoetan eta zologikoetan babestuta bizi dira. Bisontea belarjalea da, eta belar luze zein ihiak jaten ditu. Arrak goiz eta arratsaldetan bazkatzen dira, eta emeak berriz egun guztian zehar. Abuztu eta irailan izaten da susa garaia amerikako bisonteentzat. Haurdunaldiak 285 egun inguru irauten du. Generalki kume bakarra jaitzen da hurrengo udaberrian, gorrixka kolorekoa. Amak urte batean zainduko du kumea eta hau heldua izango da hiru urtetan. Bisonteek 15 urte bizi al dira naturan libre eta 25 urte etxeratzerakoan. Indioek janari giza erabiltzen zuten eta larruarekin mantak egiten zituzten. Beefaloa, behia eta Amerikako bisontearen arteko nahasketa. Hibrido mota hau "Cattalo" deitzen da baita ere.
Yakaloa, Yaka eta Amerikako bisontearen arteko hibridoa. Kanadako zenbait abeltzainek hazten dituzte halako abereak.
Zubron, Europako bisontearen eta behiaren arteko nahasketa bat da. Amerikako Estatu Batuetan bisontearen haragia komerzializatzen da, eta asko famatzen dute. Bisontearen haragiak behi haragiaren proteinak baino % 4 gehiago ditu, kalori kopurua erdia, kolesterola % 45 gutxiago eragiten du eta 100 gramo haragitan 2,5 miligramo gantz besterik ez dago. Euskal Herrian ere orain dela milaka urte bisonteak bizi ziren, eta honen lekukotasuna gizaki paleolitikoak utzi zuen labar-pinturetan, Altxerrin Santimamiñe, Venta Laperra edo Etxeberriko leizeetan esate baterako.
 
Ume nanoa.-
Bazen behin ume bat Paulo izenekoa. Paulo txikia zen, beldurtia pisu gutzikoa. Zazpi urte zituen eta bere anaiak “ipotx” deitzen zion. Egun batean mediku bateri ezan zion:
-altua izan nahi dut.
Medikuak jarabe bat eman zion eta ezan zion:
-honekin oso altua izango zara.
Hurrengo egunean Paulok 3 metro meditzen zituen.
Eskolan “erraldoi” deitu zioten eta ez ziton joten, molestatzen, pertxeroan eskegi, ez zioten“calzoncillo chino” egiten. Urteak joan etorrian Paulo kantzatu egin altua izaten eta azkenean mundu osoko periodista guztiak etxera joan zizkion eta ezin zuen kalera irten astebetean.
Azkenean ezan zion medikuari bajua izan nahi zuela eta medikuak beste jarabe bat eman zion eta berriro izan zen bajua.
Hala bazan ala ez bazan,
zar dadila kalabazan eta
atera dadila Laukizko plazan
PEDRO SERRANO – Jon Zorriketa
Pedro Serrano fue un capitán español que en 1526 sobrevivió a un naufragio junto con otros dos compañeros y estuvieron ocho años en una isla perdida.
Ahora os contaré su historia:
Pedro Serrano navegaba de La Habana a Cartagena de Indias, el barco en el que navegaban se hundió. En el hundimiento pereció toda la tripulación, con la excepción del capitán del barco y otros dos tripulantes, Pedro Serrano, que lograron llegar a un inhóspito banco de arena sin apenas vegetación y sin fuentes de agua dulce.
Uno de sus compañeros murió al pocos días. Al cabo de tres meses vinieron en un bote otros dos náufragos, entonces unos de los visitantes junto con el marinero que había estado con Pedro Serrano partieron con intención de llegar a Nicaragua y pedir ayuda, pero nunca más se supo de ellos.
Pedro Serrano se quedó con uno de los últimos náufragos en llegar a la isla. Pedro Serrano y su compañero se alimentaban de: peces, pájaros y muy a menudo bebían sangre de tortugas marinas como suplemento al agua de la lluvia que de vez en cuando podían recoger.
Fue fundamental la idea de utilizar caparazones de moluscos, de tortugas, y un pequeño depósito que pudieron construir con los restos del naufragio para almacenar el agua.
Pedro Serrano algunas veces para no pasar tanto calor, se metía en el agua pero después de un mes se le pudrió toda la ropa. Pedro Serrano y su nuevo acompañante quedaron totalmente aislados durante ocho años. El banco de arena ni siquiera estaba situado en las cartas marinas.
Los dos naufragios empezaron a construir una pequeña torre a base de corales y rocas para protegerse de las olas y las tormentas, los vientos, etc.. Además de refugio contra los vientos reinantes les sirvió para efectuar señales de humo a partir del fuego que encendían de vez en cuando con los restos de naufragios que iban llegando a la playa y también con las piedras que recogían buceando.
Un día en 1534 la tripulación de un galeón que iba a La Habana desde Cartagena de Indias divisó las señales de humo que los náufragos hacían desde su banco de arena. Enviaron un bote para socorrerles, y los llevaron al galeón. Tristemente el compañero de desgracias de Pedro Serrano durante ocho años falleció al poco tiempo de haber embarcado en el galeón. Ni siquiera llegó a divisar tierra firme después de ser recatado.
Pero Pedro Serrano tuvo mucha suerte y regresó a España a salvo. También obtuvo mucha fama y dinero y no solo en Corte Española sino que también en toda Europa debido a los muchos viajes que hizo para narrar sus peripecias en las reuniones de alta sociedad.
Antes de fallecer, Pedro Serrano dejó constancia de las penalidades sufridas en la compañía del otro náufrago en unos documentos que muestran a leerlos la angustia y el sufrimiento interminables producto del abandono más absoluto a su gran suerte. Su relato se encuentra hoy en día en el Archivo General de Indias, en Sevilla.
El banco de arena en el que Pedro Serrano y su compañero vivieron la desgracia ha permanecido relativamente inalterado hasta nuestros días. Fue ocupado por marines estadounidenses durante el conflicto con Cuba. Parece ser que durante los años 1990 unos aventureros estadounidenses que visitaban Serra Bank localizaron la torre de rocas que construyeron los náufragos españoles, así como los restos de muchos de los utensilios utilizados por estos para su supervivencia. También buscaron tesoros, aunque en el relato de Serrano, lógicamente no existen alusiones de ningún tesoro. Toda la ente le recordará por su supervivencia de ocho años enteros.

APOSTULARIAK- Joseba Mentxaka
Bazen behin bi gizon idi-probetara afizionatuak. Batek Euxebio zuen izena eta besteak Felix. Euxebioren andrea Mari zen eta Felixena Juanita zen. Egun batean herriko idi-probak ziren eta Euxebiok baietz 50 untza baino gehiago ez dutela egiten. Euxebiok juramentuka hasi zen 500 euroko apostua galdu zuen Felixen aurka. Hurrengo batean Felixek eta berak apostu bat egin zuten juezakin:
-Baietz berrota hamar untze baino gehiau ez dela eiten. Ezan eban Euxebiok.
-Ez debela eiten. Ezan etson juezak. Hori dala eta 60 untza hin zezaben Euxebion idiek. Euxebiok eta Felixek irebazi eban apostua. Hile bete pasata Euxebiok pasioan irten eban eta loteria tokatu zatzon 6 miloi eurokoa.
Mila euro gaztatu zaben, korta baten 100 euro
traktorean 500, beste ehun jardinean eta hirurehun euro idientzako harri baten. Felix eta Juanita Euxebioren etxean bizi ziren.


KOMUNETIK JAUSI  ZEN  NESKA
Bazen behin neska bat Argi izenekoa bost urte zituen, aberatza zen. Ile marroia zuen eta begi urdinak, ez zen oso altua. Beti jantzi batekin joaten zen.
Bere amak eta aitak ez zuten lanik egiten eta limuzina zurietan joaten ziren. Limuzinek komuna zuten. Etxean azko ziren: ama, aita, bere neba Zabi , bi amama, bi aitite, lehenguzu- lenguzinak, osaba, izeko eta bera .
Egun batean erosketak egitera joan ziren limuzinan. Ama aita Zabi eta bera. Argik txixagura zuen eta komunera joan zen komuna ozo andia zen eta orduan komunetik jauzi zen.
Ama, aita eta Zabi ez ziren konturatu ordu batzuk pazatu arte, Argi beti dabilelako bakarrik mobilarekin, eta supermerkaura joan ziren. Argi sei bi ordu ibili zen igeri eta orduan lantegi batera eldu zen baina gaua zen. Han egin zuan lo. Ama eta aita konturatu zirenean kartelak jarri zituzten herri osoan.
Urrengo goizean langile batek aurkitu zuen Argi baina memoria galduta zuen eta langileak ez zkien non bizi zen Argi eta langileak amaren gana eraman nahai zuen, baina herriko krtelak ikuziz ama eta aitari deitu zien. Baina z zuten artzen eta egun orretan Argia langilearen etxra joan zen lo egitera. Urrengo goizean ama eta aitari deitu zion langileak eta Argi etxera eraman zuten eta denak zoriontzu bizi izan ziren egun orretatik aurrera. Ala bazan edo ez bazan zar dadila kalabazan eta atera dadila Laukizko plazan.


IÑAKI  ZUBELDIA  idazlea  Laukizko  Eskolan

Otsailaren 24an Iñaki Zubeldia idazlearen bisita izan genuen eskolan. Aurreko hilabetean "Mirari Hegalari" liburua irakurri genuen, berak idatzitakoa, liburu honetatik 5.000 ale argitaratuak ditu jada. Eta liburu honi buruzko bitxikeriez gain, idazterakoan izan zituen zalantzak eta gora beherak, etab. bere idazle lanari buruzko experientziaz mintzatu zitzaigun. Benetan saio atsegina izan zen Iñaki Zubeldiak eskaini ziguna , oso pertsona hurbila eta jatorra iruditu zitzaigun.

Eta agurtu baino lehen bere autografoa eman zigun guztioi banan banan, pazientzia handiarekin, bere bisitaren oroitgarri gisa.
zonaClic - actividades - Cuentos


Chat gratis